گلویم می سوزد. باید سر و شکلم را درست کنم که فاطمه نترسد. من باید آرامشان کنم. فاطمه می رسد جلوی من. چشم هایش سرخ است:
-چی شد؟
جواب ندارم. موهایم را چنگ می زنم. دوباره صدایم می زند:
-امیرمهدی! میگم چی شد؟ پیداشون کردی؟ مجروح بودن؟
لبهایم روی هم قفل شده اند. پدربزرگ و رضا می رسند. پدربزرگ با دیدن حالم همه چیز را می فهمد. در آغوشم می گیرد.
لباس هایم گرم شده بود. به بدنم دست کشیدم. خودم سالم بودم؛ این خون زوار بود. تلوتلوخوران و از میان مجروحان و شهدا رد شدم. فقط می دانستم باید کمک کنم. کم کم صدای آژیر آتش نشانی و اورژانس بلند شد. بچه های خودمان رسیدند. بچه ای که گریه می کرد را از مادرش گرفتم. صورت مادر پر از خون بود. جیغ می زد. بچه هم همینطور. بچه را رساندم به آمبولانس. سرم داشت گیج می رفت. برگشتم بین مجروحین. پیرمردی را بلند کردم و انداختم روی دوشم. لاغر بود. بردمش داخل آمبولانس و رفتم سراغ بعدی و بعدی.
ادامه مطلب
درباره این سایت